Hovis’ vrijdagdagboek: ‘Wraak is een gerecht dat koud het lekkerst wordt geserveerd’

Heer help ons, maar het is er weer. Weer terug zoals de afvallige meester (oordeel me niet, moeder controleert mijn afspeellijst, en in tegenstelling tot haar taille zitten haar oren nog steeds vast waar ze in de jaren 90 zat).

Ja, die “mooiste tijd van het jaar” waarin eerlijk gezegd alle mensen verliezen wat er nog over is van hun gezond verstand, fatsoen en, nog belangrijker, vriendelijkheid. Dat is een beetje hard, hoor ik jullie allemaal huilen, want Kissmuss is de tijd van geven en spelen van liefhebbende families, ook al zou je in werkelijkheid tante Betty heel graag dood willen slaan met het bordspel dat je speelt voor de miljardste keer.

En, liefste dagboek, hier moeten we het gewoon oneens zijn.

Voor velen van ons is Kissmuss een tijd waarin onze meestal vriendelijke, zorgzame hooibrengers veranderen in razende gekken, vastbesloten om ons gevoel van eigenwaarde te vernietigen als een Disney-achtige schurk. Met meer vurigheid op ons straatbeeld stampen dan een dikke vechter die een met pizza gevulde piñata aanpakt, en meer liefdeslevens ruïneren dan Fifty Shades of Grey. Ik kan alleen maar aannemen dat er op 1 december een soort van feestelijke hersenmist neerdaalt, waardoor ogenschijnlijk normale mensen denken dat het versieren van een halve ton (3/4 in mijn geval) van een hoogontwikkeld vluchtdier op wat voor manier dan ook in felgekleurd klatergoud hoort thuis in het kamp van ‘goed idee’. Een goed idee is om in de stal te blijven als het regent, of om extra voer te hebben als het koud is.

In de loop van de jaren dat ik (letterlijk en figuurlijk) opgezadeld ben met het moederschip, heb ik heel veel dingen geleerd – waarvan er vele niet herhaalbaar zijn in beleefd gezelschap. Maar mijn reacties op de kerstperiode zijn er enkele die ik kan en zal delen.

Ten eerste weten we allemaal dat Santa Paws een ongrijpbaar wezen is, moeilijk te vinden en nog moeilijker om ooit te zien, laat staan ​​om ermee om te gaan. Dus doe net als de in het rood geklede kluizenaar en speel hard to get. Of vinden. Of vangen. Oftewel wegrennen. Of rond. Of op en neer. Het maakt niet uit hoeveel ze schreeuwen over je dubieuze afkomst, je bedreigen met een verminderde levensverwachting of zelfs stress, je vleien of proberen je in bedwang te houden, blijf gewoon in beweging en wat je ook doet, val niet voor de oude “emmer rammelaar” ‘truc, of voordat je Rudolf kunt zeggen, ben je aan hun genade vastgebonden.

Als je een van onze langzamer bewegende broeders bent of ongelukkig genoeg bent om een ​​moederschip te hebben dat beweegt als een nijlpaard (verrassend snel over korte afstanden voor zo’n grote eenheid), dan is het logisch dat je op een gegeven moment gepakt wordt. Op dit punt ben je eerlijk gezegd gedoemd, maar er zijn manieren om de schade te beperken. Ten eerste ben ik van mening dat als je me als een boom gaat kleden, ik er ook een ga maken – en planten. Serieus, de enige manier waarop je iets van je geloofwaardigheid of zelfs de innerlijke delen van je ziel gaat redden, is door wortel te schieten. Op die manier is de enige persoon die kan getuigen hoe dom je eruit ziet, tenminste je kwaadaardige eigenaar. Oh en de honderdduizenden volgers die ze hebben op spinstergram, maar misschien is dit nu niet het moment om daar over na te denken.

Heel verwant aan moeders benadering van diëten, werk ik met het idee dat verhuizen iets is waartoe ik gewoon niet in staat ben – althans niet zonder een hoge mate van aanmoediging. Die van haar is blijkbaar Colin Farrell – die van mij heeft het klatergoud van mijn staart verwijderd…

Om eerlijk te zijn, wat ik nog niet heb genoemd, is het gewei. Nu voor mij is die gemakkelijk. Je kleedt me aan als een vluchtige, springerige, vierpotige Ferrari met het overlevingsinstinct van een depressieve lemming en nou ja, ookkkkaaayyy dan. Hou je vast, want ik kan de hele dag prancer en danseres doen. En deze benadering past bij al het andere.

Kleed me in het rood – ik zal een duivel zijn,
Kleed me in het groen – ik zal een grijns zijn,
Tinsel me – zie boombenadering hierboven,
Antler me – onthoud wat er met Bambi’s moeder is gebeurd …
Verkleed me als een sneeuwpop – ik zal het (en jou) laten gaan.

Je snapt het idee. Het punt is dat we deze rituele vernedering niet verdienen en eerlijk gezegd, genoeg is genoeg. Als jullie allemaal willen ronddwalen en eruit zien als iets van een Hallmark-kaart, ga dan en vul je laarzen. Betrek ons ​​er gewoon niet bij.

En als het bovenstaande je niet afschrikt, onthoud dit dan gewoon. Wraak is een gerecht dat het best koud wordt geserveerd en als de lente in de lucht hangt, zit je hoofd vol met ideeën over je successen van de zomer en barst je hart van het plezier om weer te rijden na de lange, donkere nachten – vergeet niet dat we geduldig zijn . Lente frisheid? Vertraagde beslissingsreactie in december mijn vrienden.

Dus wees niet ad * ck: gooi de decemberversieringen weg en wij op onze beurt zullen je in maart niet vermoorden.

Denk er over na.

later,

Hovis

Misschien vind je dit ook leuk:

Het tijdschrift Horse & Hound, dat elke donderdag verschijnt, staat vol met het laatste nieuws en rapporten, maar ook met interviews, specials, nostalgie, dierenarts- en trainingsadviezen. Ontdek hoe u kunt genieten van het tijdschrift dat elke week aan uw deur wordt bezorgd, plus opties om uw abonnement te upgraden om toegang te krijgen tot onze online service die u het laatste nieuws en rapporten brengt, evenals andere voordelen.